ด้านหน้าโรงแรม เราเดินสวนกับ ลูโด้ ที่หน้าร้านอาหารไทย ..ที่อัวรัส ดินแดนอันห่างไกล มีร้านอาหารไทย… .”กินอาหารไทยร้านนี้กัน เหรอครับ” ลูโด้ ถาม … ฉันยิ้มน้อยๆ พยักหน้า แบบเขินๆ .. ในมือ ถือถุงพลาสติกใส มีไข่สี่ใบ บลอกเคอรี่ ครึ่งหัว อยู่ข้างใน..
คืนนั้น เป็นคืนแรก ที่เราได้ลิ้มรสอาหารไทย ที่ทำเองกับมือ ผัดผัก กับไข่เจียว หลังจากเมืองไทย มานาน ร่วม สามอาทิตย์ อากาศหนาวจัด ฉันซื้อน้ำแข็งมา ละลายชาไทยนม ที่ขนมาจากเมืองไทย ลูโด้ หัวเราะคิก ตอนเห็นฉัน ดื่มชาไทยใส่นมกับน้ำแข็ง … ยูดื่มน้ำแข็งเหรอ ฮี ถาม .. “หนาวขนาดนี้เนี่ยนะ” …
คืนนั้นก่อนเข้านอน เรา ทำไข่เจียวใส่ผัก ห่อในถุงซิบล็อค ไว้เป็นสะเบียงมื้อเที่ยง ตอนปีนเขา เข้านอน กันแต่หัวค่ำ .. วันรุ่งขึ้น จะมีคนมารับเรา แต่เช้ามืด เพื่อ เดินทางไป Huascaran National Park สู่ Laguna 69 ทะเลสาบที่สวยงาม เหมือนภาพฝัน..
นาฬิกา ปลุกฉันตามเวลา .. ทางบริษัททัวร์ท้องถิ่น นัดเราเอาไว้ ตอน 6 โมงเช้า แต่ทุกอย่างเงียบกริบ ฉันนั่งรอ อย่างกระสับกระส่าย โดนทิ้งอีกแล้วรึเปล่าเนี่ย.. ฉันบ่น กับน้องสาว
หกโมงครึ่ง ฉันได้ยินเสียงทุบโครมๆ ที่ประตู ชั้นล่าง เหมือนมาเฟียมาทวงหนี้ วิ่งลงไปถาม ฮีบ่น ว่า กริ่งเสีย มากด ตั้งแต่หกโมง ไม่มีคนมาเปิดประตู .. จนวนกลับไปรับคนอื่น กลับมาอีกรอบ จวนจะทิ้งละ ..
เรารีบ วิ่งตาม พี่แก ไปทันที ตอนเดินออกมา บริเวณถนน หน้าโรงแรม เจอผ้าอ้อม เลอะอึ วางเปิดอยู่กองใหญ่ เหมือนขว้างลงมา จากที่ไหน ซักที่ .. ถ้าร่วงลงมาใส่หัว… ไม่อยากจะคิด..
พี่แกพาเรา ขึ้นรถแทกซี่ ไปลงตรงหน้าตลาด ที่มี รถบัส ขนาดใหญ่ จอดรออยู่ ในรถ มีชาวต่างชาติ ทั้งฝรั่ง ญี่ปุ่น คนเปรู คนบราซิล ไทย (ตัวเราเอง) นั่งกันอยู่ เกือบเต็มรถ รถพาเราวน ไปรับฝรั่ง บริเวณจุดนัดพบ จุดสุดท้าย ก่อนจะ ออกเดินทางระยะไกล ไปสู้ อุทยานแห่งชาติ Huascaran (อวัสการาน)

ภายในรถบัส ด้านหน้าเป็นกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่น แต่งตัวทะมัดทะแมง เพื่อการปีนเขา มีหนึ่งหนุ่ม ที่ดูแปลกแยก แว่นกลมหนาเตอะ กางเกงรัดรูปสีดำ ซ้อนท้บไว้ด้วยกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน รองเท้าผ้าใบ สีเขียว สะท้อนแสง แต่งตัวเหมือน กำลังจะไปฮาราจูกุ
ด้านหลัง มีหญิงวัยรุ่น ชาวบราซิล สี่นาง นั่งพูดคุย กันเสียงดัง จนฉัน อยากหันไปบอกให้ลดเสียง แต่กลัวถูกรุมวางมวย
“จะเดินไหวเร้อ.” ฉันกระซิบกับน้องสาว ท่าทางเหมือนไม่เคยเดินป่าปีนเขา ที่ไหนมาก่อนเลย..
รถบัส จอดให้ รับประทานอาหารเช้า กับเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหาร ที่มองเหมือน เพิงเล็กๆ กลางป่า. ฉันสั่งเซท กาแฟ ขนมปังปิ้งทาแยม กินได้ไม่ค่อยมาก แต่ก็ต้องฝืนใจกิน .ข้างๆ ห้องครัว มีกรง ที่เลี้ยงทั้งไก่ และสุนัขเปรู ที่หน้าตาเหมือนสุนัข พันธุ์ไทย ขนเกรียน ยังกับแกะ แม่หมา กำลังกกกอดลูกเล็ก ที่เหมือน เพิ่งเกิดได้ไม่นาน และกำลังเล่นซน ปีนป่ายกันอยู่ รอบตัวแม่
หลังรับประทานอาหารเสร็จ พวกเรา ถูกเรียกให้ขึ้นรถ เพื่อเดินทางต่อ .. รถบัส เดินทาง ไปตาม ถนนราดยางแอสฟัส ที่มีสภาพค่อนข้างดี เส้นทางเริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ แต่รถบัส ก็ยังคงไต่ระดับความสูง ขึ้นไป ได้เรื่อยๆ อย่างน่าอัศจรรย์ .. หลังเวลาผ่านไป ราว ชั่วโมงกว่าๆ อากาศ เริ่ม หนาวขึ้น กระจกรถบัส มีไอน้ำ เกาะ อยู่เป็นระยะ มอง ฝ่าละอองไอน้ำ ออกไป เริ่มเห็น บรรยากาศ ของยอดเขา มีน้ำ ตก ไหล เป็นระยะ ตลอดทาง บางครั้ง น้ำตก นั้นอยู่ใกล้ จน สายน้ำ ไหล ทะลัก ออกมานองพื้นถนน ..และรถบัส ก็ ยังคง ขับผ่านถนน ที่มีน้ำไหลนอง ได้ แบบสบายๆ
รถบัสจอดลงตรงหน้า ทางเข้า อุทยานแห่งชาติ Huascaran (อวัสการาน) ทุกคน ต้องลงไปจากรถ เพื่อ ชำระค่าธรรมเนียม และแจ้งความจำนงค์ว่า จะใช้เวลากี่วัน ในอุทยานนี้ ฉันแจ้งว่า มาเพียงเช้าไป เย็นกลับ แต่กลุ่มชาวญี่ปุ่น บอกว่า จะ trek 4 วัน 3 คืน จุด trek ที่นี่ เป็นจุด trek ชื่อ ดัง ที่เรียกว่า Santa cruz trek ซึ่งเป็นการ เดิน trek ในเทือกเขา Cordillera Blanca เพื่อพิชิต ยอดPunta Union 4,750 เมตร จากระดับน้ำทะเล แต่จาก อารมณ์ และสภาพร่างกาย ของคนที่ผ่าน การtrek ใน inca trail มา และ Huaraz ขณะ นั้น เป็น หน้า ฝน ฉันไม่มีความคิด อยากพิชิต ยอด 4750 เมตร นั้นเลย..

หลังชำระค่าผ่านประตู รถบัส พาขับเข้ามายัง ทะเลสาบสีเขียวใส ที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา Lake Llanganuco น่าเสียดายที่ช่วงเวลาที่ฉันไปเป็นหน้าฝน ที่ท้องฟ้าปกคลุมด้วย เมฆหมอกครึ้ม ถ้าท้องฟ้า โปร่ง สดใส ทะเลสาบคงสวยงาม มากกว่านี้แน่ๆ คนขับ บอกว่า จะแวะมาให้จอดถ่ายรูป ตอนขากลับ
ผ่านจากจุด ทะเลสาป Lake Llanganuco (ยานกานูโก้) ไปอีกไม่ไกล รถบัส จอดให้ คนที่จะเดิน ขึ้น Laguna 69 ลง และ นัดหมายเวลากลับมารับในตอนบ่าย ก่อนขับรถจากไปพร้อม ชาวญี่ปุ่น ที่จะเข้าไป เดิน Santa cruz trek 3 คืน 4 วัน