จากจุดที่รถจอด เรา ต้องเดินปีนลง เนินข้างทาง ผ่านสะพานไม้ ที่พาดผ่านน้ำตก เล็กๆ รายรอบด้วยต้นไม้ ที่ลำต้นมีเปลือกสีแดง หลุดลอก ออกมา เป็นต้นไม้ ที่ขึ้นบนที่สูง มีความชื้น และอากาศเย็น.

จุดนี้ จะเป็น ทางเดิน เรียบๆ ไม่ชัน และเดินไปตามทุ่งหญ้าเตี้ยๆ มีฝูงวัว หากิน กันอยู่ ตลอดทาง.. เพียงเริ่มต้นเดินได้ แค่ 15 นาที ฉันรู้สึกหอบ หมดแรง หายใจไม่ออก
.. .”ฉันเดินไม่ไหว” ฉันบอกน้องสาว
“เธอ กินข้าวเช้าน้อย หยุดกินอะไรก่อนไหม” น้องสาวฉันถาม
ฉันหยุดนั่ง กินอาหารที่พกมา กลุ่มที่มาด้วยกัน เดินลับหายไป …
ฉันเดิน และ หยุด ไปตลอดทาง จนเวลาผ่านไป เกือบ 30 นาที เราก็ยังไปไม่ถึงไหน รอบตัว ไม่มีใครเลย แม้แต่ ผู้หญิงฝรั่ง ตัวเล็ก ที่พื้นรองเท้าขาด จนต้องใช้เชือกฟาง ผูกเอาไว้ ยังเดินแซง ฉัน จนลับหายไป ..
ฉันลงนั่ง อีกครั้ง ลมหายใจเหมือนจะขาดห้วง ขาไม่มีแรง ยกเดินไม่ไหว
“ ฉันกลัวว่าฉัน จะ เป็นโรค แพ้ความสูง” ฉันบอกน้องสาว
“ แต่ตรงนี้ มันยังสูง แค่ 2000 นิดๆ เองนะ” น้องสาวฉันบอก ..
“ฉันไม่รู้ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย” ฉันได้แต่ส่ายหน้า
ตรงมุมหญ้า มีร่างผู้ชายเปรู คนหนึ่ง เดินตรงเข้ามา ฉันเริ่มรู้สึกกลัว… เคยอ่านเจอใน อินเตอร์เนต เตือนเรื่อง มีการจี้ปล้น นักท่องเที่ยว ในบริเวณ จุด Trek นอกเมือง เขาเตือนว่า อย่า พกของมีค่า ติดตัวมา แต่ ฉันจำเป้นต้องพกกล้อง ติดมาด้วย .. ฉันมาเพื่อถ่ายภาพ สวยๆ กลับไป …
ฉันหันไปมองรอบตัว ไม่มีใครเลย มีแต่เราสองคน กับผู้ชายคนนั้น ที่กำลังเดินตรงมา…
“จะทำยังไงดี” ฉันถามน้องสาว… “ ฉันกลัว ฉันไม่มีแรงวิ่งหนีนะ ฉันไม่มีแรงเลยจริงๆ”
เพียงชั่วอึดใน ผู้ชายคนนั้น ก็ตรงเข้ามาประชิดตัว

…
“ มานั่งทำอะไรกันอยู่ที่นี่ .. ทีมข้างหน้าเขาล่วงหน้าพวกคุณ ระยะทางนำไป ร่วมชั่วโมงแล้ว” ผู้ชายหน้าโหดตะโกนถาม ที่แท้ ก็ คุณไกค์ หน้ารถ ที่นำพวกเราเดินเที่ยวนี่เอง ..
“ฉันขอ โทษ ฉันแค่หิว” ฉันตอบ “ ขอเราเดินไปเรือยๆ แบบไม่เร่ง ได้ไหม”
“ ระยะทางทั้งหมด มัน 9 กิโลเมตร คุณต้อง ขึ้นไป ถึงจุด ที่เป็นแอ่งน้ำ กลางทาง นั่นให้ได้ก่อนเที่ยง แล้วบ่ายโมง ต้องขึ้นไปให้ถึง Laguna 69 มีเวลา แค่ ครึ่งชั่วโมง ต้องเดินลงมาเลย คุณไหวไหม ถ้าไม่ไหว คุณ ต้องรีบลงมาก่อนเที่ยงนะ เพราะ รถจะมารับ ตอนบ่ายสี่โมง”
แปลว่า ระยะทาง ขึ้นเขา ถึง 9 กิโลเมตร ฉันต้องเดินขึ้นให้ได้ ในเวลาเพียง 3 ชม. และเดินลงให้ได้ ในเวลา เพียง 2 ชม ..
“ ฉันจะลอง ถ้าไม่ได้ ฉันจะเดินลงทันที ให้ทันพวกคุณ ไม่ต้องเป็นห่วง” ฉันตอบ…
ไกค์เดินนำพวกเราไปตรงจุดทางเลี้ยวที่ต้องข้ามลำธารเล็กๆ “พ้นจากจุดนี้ ทางจะชัด พวกคุณเดินต่อเองได้ ผมเป็นห่วง แค่จุดเดินข้ามน้ำ ว่าพวกคุณ จะหลงทาง” เขาบอก พร้อมเดินจ้ำพรวด ตามลูกทัวร์ ที่เดินนำพวกเราไป ไกล จนมองไม่เห็น .
จุดนี้ เป็นจุดที่เริ่ม เป็นทางชัน แต่ก็ยังชันไม่มาก ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆ แต่เดินแล้ว ต้องหยุดพัก ทุก สิบนาที เพราะหายใจไม่ออก .. ฉันรู้สึกอยากร้องไห้.. ส่วนหนึ่งคือ ฉันรู้สึกกลัว.. ว่าฉันจะเป็นโรคแพ้ความสูง ฉันกลัว ว่าฉันจะตาย
. ฉันผ่าน ความสูง เกิน 5 พันเมตร มาหลายที่แล้ว ปีนเขา มาก็หลายครั้ง ไม่เคยมีอาการแบบนี้เกิดขึ้น แต่ใครจะรู้ได้
อาการของโรคแพ้ความสูง ก็ยังเป็นอาการ ที่เราไม่มีทางรู้ ว่าจะเกิดขึ้นกับใคร. หรือถ้าเกิด ก็อาจเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต ถ้าเกิดขึ้นแบบเฉียบพลัน รุนแรง
ในหน้าข่าว ทางอินเตอร์เนตที่ฉันอ่านพบ ชายชาวอิสราเอล เอาชีวิตมาทิ้ง หลังปีน ขึ้นถึง Laguna 69 สำเร็จ แต่น่าเศร้าที่ ชายคนนั้น ไม่เคยได้กลับลงมา เพราะเกิดอาการ ของโรคแพ้ความสูง แบบเฉียบพลัน จนเสียชีวิต ในทันที