จุดที่โด่งดังที่สุด คือ บริเวณ วิหารพระอาทิตย์ Temple of the Sun และ Intihuatana stone หินแกรนิตแกะสลัก ที่เชื่อว่า มีหน้า ที่เป็นนาฬิกาแดด กับ ปฏิทิน

ปัจจุบัน มาชูพิกชู ได้ถูกประกาศให้เป็นมรดกโลก ในปี 1983 และยัง เป็น1ใน 7 สิ่งมหัศจรรย์ ของโลก ยุคใหม่ ในปี 2007
ใช้เวลาเดินไม่นาน ราวสองชั่วโมง ฉันก็มาถึงมาชูพิกชู สถานที่ในฝัน ที่เฝ้ารอมานาน… อาเบล พาเราเดินจนทั่ว พร้อม บรรยายเรื่องราวต่างๆ ของมาชูพิกชู ..สิ่งที่ฉันเห็น คือ โบราณสถานขนาดใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขา มีขั้นบันไดหินลดหลั่น สลับกับหญ้าสีเขียว หินขนาดใหญ่ เรียงรายซ้อนกันแนบสนิท หินทุกก้อนที่นี่ มีเรื่องราว หินแต่ะละก้อน ถูกตัดอย่างปราณีต และประกบ ซ้อน กันอย่างพอดี โดยไม่มีซีเมนต์ ยึดติดระหว่างกัน และการซ้อนกันของหิน แนบสนิทมาก เรียกว่า เอาบัตรเอทีเอมแทรกผ่านไม่ได้ อีกทั้ง เปรูเป็นประเทศ ที่อยู่ ใน ring of fire ซึ่งเป็นแนวเลื่อนของเปลือกโลก จึงมีแผ่นดินไหว เกิดขึ้น บ่อยครั้ง แน่นอนว่า มาชูพิกชู มีการออกแบบ รับการเกิดแผ่นดินไหว โดยวิศวกร อินคาโบราณ อย่างชาญฉลาด เมื่อเกิดแผ่นดินไหว หินที่ทำหน้าที่เป็นฐานอาคาร จะโยกตัวตาม ทำให้ ไม่เกิดการพังทลาย และคงอยู่มานาน ร่วม 700 ปี .
มาชูพิกชู ในตอนแรกที่ไป ถึง ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก จนมองไม่เห็นอะไรเลย นักท่องเที่ยวเริ่มทยอยกันมา .. จากทั่วทุกสารทิศ แต่ที่สะดุดตาที่สุด เห็นจะเป็นกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวจีนกลุ่มใหญ่ ที่เดินเข้ามาพร้อมเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจ.สดชื่นสดใส หลังมองดู แล้ว คงไม่ได้ทิวทัศน์อะไรจากการถ่ายภาพ ในเวลานั้น เนื่องจาก หมอกที่ลงจัด แต่คุณลุงคุณป้าชาวจีน ก็หาได้หวั่นไม่ คงยืน ถ่ายรูปกับม่านหมอกด้านหลัง ด้วยความภาคภูมิใจ ทำนองว่า เน้นคน ไม่เน้นวิว แล้วเดินจากไป ..
ฉันยังคง นั่งรอ อยู่บริเวณนั้น นานเกือบชั่วโมง หมอกก็ไม่จางหายไป .. เลยตัดสินใจเดินไปยัง Huayna Picchu หรือ ภูเขาน้อย เป็นภูเขา ที่คุณมักเห็นเสมอ ในภาพถ่ายมาชูพิกชู รูปร่างภูเขาน้อยที่ว่า จะเหมือน นอแรด ..ตั้งเด่น เป็นสง่า อยู่เป็นแบคกราวน์ ด้านหลังมาชูพิกชู .
การจะปีน Huayna Picchu คุณต้องทำการจองล่วงหน้า เพราะ จำกัดคนปีนขึ้นแค่ วันละ 400 คนเท่านั้น และต้องชำระเงิน ค่าธรรมเนียมเพิ่มเติม ใช้เวลาในการปีน 1 ชั่วโมง ความสูงของ Huayna Picchu อยู่ที่ 1640 ฟุต. ฉันชำระค่าธรรมเนียมและจองคิวขึ้น Huayna Picchuไว้ล่วงหน้า ราวหก เดือน ก่อนหน้านี้ อาเบล ส่งตั๋ว Huayna Picchu ให้ พร้อมร่ำลาพวกฉันตรงนี้ ..
เราจะเจอกันอีกครั้ง ที่ร้านอาหาร ข้างนอก พวกเธอต้อง จับรถบัส ออกไปให้ทันก่อนบ่ายสองโมง.. อาเบลบอก ..
คิว ขึ้น Huayna Picchu เป็นแถวยาวเหยียด แหงนมองขึ้นด้านบน สูงสุดๆจนไม่เชื่อว่า จะเดินขึ้นลงได้ ภายในเวลาแค่ชั่วโมงเดียว จากการใช้สายตาคาดคะเน ฉันว่า เดินขึ้นน่าจะราว 1ชั่วโมง ลง อีก 1ชั่วโมง ในใจฉันร้อนรน เนื่องจากหมอก กันฝนที่กำลังโปรยลงมา ฉันยังไม่ได้ภาพ มุมงามๆ ของมาชูพิกชูเลย ถ้าฉันปีนขึ้นยอด Huayna Picchu สำเร็จ ฉันจะได้ภาพมุมสูงของ มาชูพิกชู แต่ จะพลาด ภาพมุมมหาชน ..
ก้มลงมองนาฬิกา ด้วยเวลาจำกัด ฉันต้องเลือก ทำได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น ปีนขึ้นยอด Huayna Picchu หรือ เดินกลับไป ถ่ายรูป มาชูพิกชู .. หลังคิวที่ขยับ ช้ามาก ฉันตัดใจ ฉีกตั๋ว Huayna Picchu ทิ้ง .. แล้ววิ่งกลับ ไปยังมาชูพิกชู